ਪੁੱਤਰ ਮਿੱਠੜੇ ਮੇਵੇ, ਰੱਬ ਸਭ ਨੂੰ ਦੇਵੇ… ਇਹ ਗੱਲ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੂਹ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ”ਪੁੱਤਰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੁਆਰਾ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਦਾਤ ਹੈ”। ਜੋ ਔਰਤ ਨੂੰ ‘ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੀ’ ਹੋਣ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿਚ ਲਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਅੱਜ ਦੇ ਯੁੱਗ ਵਿਚ ਬੇਟਾ ਬੇਟੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਦੇ ‘ਨਾਹਰੇ’ ਸਟੇਜ਼ਾਂ ਉਪਰ ਮਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿਚ ਅੱਜ ਵੀ ਇਹ ਵਿਤਕਰੇ ਦੀ ਪ੍ਰੰਪਰਾ ਕਾਇਮ ਹੈ ਕਿ ਧੀਆਂ ਬੇਗਾਨਾ ਧਨ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਜਨਮ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮੌਤ ਤੱਕ ਬੇਗਾਨੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਅੰਤਿਮ ਸਮੇਂ ਦੇ ਲਿਬਾਸ ਲਈ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਧਰੋਂ ਆਵੇਗਾ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਤਰਾਸਦੀ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ?
ਧੀਆਂ ਨਾਲ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਫ਼ਰਕ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਧੀਆਂ ਦੇ ਜਨਮ ਤੇ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਹੈ ‘ਅੱਥਰੂਆਂ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਉਮੜ ਆਉਣਾ’, ਹਰ ਕੋਈ ਅੱਥਰ ਵਗਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਬੇਗਾਨਾ, ਬੇਟੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੋਸਣਾ, ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦੇਣਾ ਕਿ ਇਕ ਪੱਥਰ ਆ ਡਿੱਗਿਆ। ਕਦਮ ਰੱਖਣ ਤੇ ਉਸ ਮਾਸੂਮ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਖੁਰਾਕ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਅਨਭੋਲ ਬੇਟੀ ਆਪਣੇ ਇਸ ਧਰਤੀ ਉਪਰ ਪਹਿਲੇ ਕਦਮ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਰਤਾਲਾਪ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਤੋਹਫ਼ਾ ਸਮਝਦੀ ਹੈ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਧੀਆਂ ਕਿਸ ਮਿੱਟੀ ਦੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਕੀ ਹਨ? ਕਿੰਨੇ ਦਰਦ, ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਧਰਾਂ, ਕਿੰਨੀਆਂ ਖਵਾਇਸ਼ਾਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ, ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਛੁਪਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਹ ਮਰਜਾਣੀਆਂ ਕਿਹਾ ਵੀ ਹੱਸਦੀਆਂ ਨੇ..
ਤੇ ਖਸਮਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣੀਆਂ ਕਿਹਾ ਵੀ ਰੋਂਦੀਆਂ ਨੀ.
ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਧੀਆਂ ਦਾ ਦਰਜਾ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਨੀਵਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਧੀ ਨੂੰ ਬੇਗਾਨੀ ਤੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਾਨ-ਸਨਮਾਨ ਤੇ ਜਿੰਦਗੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਪਿਆਂ ਵਲੋਂ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਧੀਆਂ ਦੇ ਕੈਰੀਅਰ ਤੱਕ ਨੂੰ ਵੀ ਦਾਅ ‘ਤੇ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਧੀਆਂ ਜੋ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਬੇਗਾਨਾ ਧਨ ਹੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਧੀਆਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ? ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਵੀ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਬੇਗਾਨਾ ਧਨ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਪਿਆਂ ਵਲੋਂ ਗੱਲ ਗੱਲ ਉਪਰ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਧੀ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਕੇ ਰੱਖੋਂ, ਇਸ ਨੇ ਬੇਗਾਨੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਐਵੇਂ ਉਲਾਭੇ ਦਵਾਏਗੀ। ਜਦੋਂ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਉਸ ਤੋਂ ਹਰ ਗੱਲ ਲੁਕਾ ਛੁਪਾ ਕੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੀ ਪਤਾ ਬੇਗਾਨੀ ਧੀ ਹੈ, ਕੀ ਸੋਚੂ ਸਾਡੇ ਲਈ, ਐਵੇਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰੇਗੀ, ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ…
ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਇਸਤਰੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਸਜਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਘਰ ਵਿਚ.. ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਆਖਰੀ ਲਿਬਾਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੌਣ ਲਿਆਵੇਗਾ? ਇਹ ਆਖਰੀ ਕੱਪੜਾ। ਉਸ ਲਈ ਮੰਨਿਆ ਇਸ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਫ਼ਨ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ, ਪਰ ਔਰਤ ਦੀ ਤਰਾਸਦੀ ਹੋਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈਦਾ ਕਿ ਪਿਤਾ ਘਰ ਤੋਂ ਉਸ ਲਈ ਕੱਪੜਾ ਆਵੇ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸ ਦੀ ਆਖਰੀ ਵਿਦਾਈ ਹੋਵੇ… ਕੀ ਉਹ ਇਨਸਾਨ… ਜਿਸ ਦੇ ਘਰ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਛੱਡ ਛਡਾ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਆ ਗਈ, ਉਹ 2 ਗਜ਼ ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਤਰਸੇਵਾਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਹੀਂ ਬਣਨ ਦਿੰਦਾ। ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਪਿਤਾ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਮਾਜ ਦੇ ਡਰੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਬਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ । ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਬੇਗਾਨਾ ਸਮਝ ਕੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਜੋ ਗੱਲ ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪਿਤਾ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕਾਲੇ ਬਲਦ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾ ਦਿਨ ਰਾਤ ਅਣਥੱਕ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪੈਸੇ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪੈਸੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਦਫਤਰਾਂ ਵਿਚ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇਕ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਧੀਆਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਥੇ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਰਦਨਾਕ ਗੱਲ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਪਿਤਾ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਤੋਰ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੀ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸੋਚ ਵੀ ਇਹੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬੇਟੀ ਜੋ ਸਾਰਾ ਘਰ ਆਪਣੀ ਰੌਣਕ ਨਾਲ ਭਰੀ ਰੱਖਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਹੱਸਣ ਨਾਲ ਘਰ ਵਿਚ ਬਹਾਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਚਹਿਕ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਘਰ ਖਿੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਹਰ ਟਾਇਮ, ਹਰ ਗੱਲ ਬੜੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਹਰ ਗੱਲ ਉਪਰ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਅਸਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮੇਰੀ ਇਕ ਬੜੀ ਪਿਆਰੀ ਸਹੇਲੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਰੋਈ ਕੁਰਲਾਈ ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਤੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ… ਕੀ ਪਿਤਾ ਦੇ ਘਰ ਬੇਟੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੋਈ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ? ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਗੱਲ? ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪਾਪਾ ਨੇ ਰੀਟਾਇਰਮੈਂਟ ਹੁੰਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਪਲਾਟ ਵਗੈਰਾ ਭਰਾ, ਭਾਬੀਆਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਇਹ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ ਤੁਸੀਂ? ਆਪਣੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੁੱਤਰ ਹੁਣ ਵੀ ਸਭ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੀ ਰਹੇਗਾ। ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ? ਕੀ ਪਹਿਲੋਂ ਤੇ ਕੀ ਪਿਛੋਂ? ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਸਿਰ ਹਾਂ, ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ ਸਾਡੇ ਕੋਲ… ਪਰ ਡੈਡੀ ਦਾ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ।
ਹੁਣ ਰੋਣਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਆ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪਾਪਾ ਕੋਲ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਪਾਪਾ ਨੇ ਕਦੀ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਚਾਰ ਦਿਨ ਰਹਿ ਕੇ ਜਾਓ, ਉਹ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ… ਮਿਲ ਲਿਆ ਬਸ ਬਹੁਤ ਹੈ.. ਕੀ ਥੋੜਾ ਤੇ ਕੀ ਜ਼ਿਆਦਾ… ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਕਰੋ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਬੜ੍ਹਾ ਮਨ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਕ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਕਿ ਪਾਪਾ ਇਹ ਕਹਿ ਦੇਣ ਕਿ ਪੁੱਤਰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬਤੀਤ ਕਰ, ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਅਧੂਰੇ ਹੋਏ ਪਏ ਹਾਂ, ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਪਾਪਾ ਦੇ ਚੰਦ ਬੋਲ ਸੁਣਨ ਲਈ ਤਰਸ ਗਿਆ ਸੀ, ਅੱਜ ਪਾਪਾ ਦੇ ਆਖਰੀ ਸਫ਼ਰ ਵੇਲੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰੀਝ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਪਾਪਾ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਉਠ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇਣ, ਬੇਟਾ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ… ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਾਰ ਕੇ ਜਾਵੀਂ, ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਕਰਕੇ ਆਏ ਹਾਂ ਤੇ ਉਹ ਫੁੱਟ ਫੁੱਟ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗਲ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਪਰ ਕੀਤਾ ਕੀ ਜਾਵੇ?
ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਸੂਝਵਾਨ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉਪਰ ਖੜੀਆਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਅਗਰ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸ ਲੜਕੀ ਵਿਚ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮਾਂ ਬਾਪ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਸ ਅਪਰਾਧੀ ਨਾਲ ਜਿੰਦਗੀ ਜਿਉਂ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਹ ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਜਲੀਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂਕਿ ਕਿਸੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਰੀਰਕ ਬਣਤਰ ਵਿਚ ਨੁਕਸ ਕਿਸੇ ਦੁਆਰਾ ਆਪ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ, ਪਰ ਇਸ ਨੁਕਸ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਉਸ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਹੰਢਾਉਣਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਨਸੂਰ ਬਣ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਚੁਭਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਇਕ ਬੜੀ ਹੀ ਪਿਆਰੀ ਦੋਸਤ ਕੰਪਿਊਟਰ ਫਕੈਲਟੀ ਵਿਚ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਤੇ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਤੇ ਸਰਵ-ਗੁਣ ਸੰਪਨ ਸੀ, ਪਰ ਨੁਕਸ ਥੋੜਾ ਲੱਤ ਵਿਚ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਜਨਮ ਤੋਂ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਅਣਗਹਿਲੀ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਸੀ, ਹਰ ਲੜਕੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਮਾਣ ਸੀ ਆਪਣੀ ਲਿਆਕਤ ਉਪਰ, ਆਪਣੇ ਸੁਹੱਪਣ ਉਪਰ, ਆਪਣੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਉਪਰ, ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਉਪਰ, ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਲੜਕਾ ਉਸ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪੜਿਆ ਲਿਖਿਆ, ਘੱਟ ਖੂਬਸੂਰਤ, ਘੱਟ ਸਲੀਕੇ ਵਾਲਾ, ਨਾ ਬੋਲਣ ਦੀ ਅਕਲ ਤੇ ਨਾਲ ਖਾਣ ਦੀ, ਨਾ ਪਹਿਨਣ ਦੀ, ਲੜਕੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪਾਪਾ ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਦੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਹਰਕਤ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ, ਨਾ ਬੋਲਣ ਦਾ ਸਲੀਕਾ, ਨਾ ਪਹਿਨਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ, ਨਾ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਇਸ ਲਈ… ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਜਾਹਿਲ ਅਨਪੜ ਤੇ ਬਦਤਮੀਜ਼ ਇਨਸਾਨ ਨਾਲ… ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਪਿਤਾ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕੰਬ ਉਠਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੇਰੀ ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਉਪਰ ਹੋਰ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਮਿਲੇਗਾ, ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਤੂੰ ਹੈ ਉਸ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਹੀ ਲੜਕਾ ਮਿਲਣਾ.. ਤੂੰ ਸਮਝਦੀ ਕੀ ਹੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ? ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਇਸ ਨਾ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰ, ਨਹੀਂ ਆਪੇ ਲੱਭ ਲੈ ਜੋ ਤੇਰੇ ਕਾਬਿਲ ਹੋਵੇ.. ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾ ਹੁਣੇ, ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨ ਆਈਆਂ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਇਸ ਹੀ ਤਰ੍ਹਾ ਇਕ ਪਿਤਾ ਜੋ ਕਿ ਖੁਦ ਅਧਿਆਪਕ ਜਿਹੜੇ ਉਚੇ ਅਤੇ ਸੁੱਚੇ ਪੇਸ਼ੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਜਗਦੀ ਹੋਈ ਮੋਮਬੱਤੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾਂਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦੋ ਬੱਚੇ ਬੇਟਾ ਅਤੇ ਬੇਟੀ ਸਨ। ਬੇਟੀ ਪੜਣ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਤੇ ਹਰ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਜਲਦੀ ਕੱਢ ਲੈਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਹਰ ਕੰਮ ਵਿਚ ਨਿਪੁੰਨ ਸੀ, ਬੇਟੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਰੜਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੂਝਵਾਨ ਯੋਗ ਤੇ ਨਿਪੁੰਨ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨਾਲੋਂ ਬੇਟੇ ਉਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਰਹਿਮੋ ਕਰਮ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਖਿਆਲ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਬੇਟੀ ਦਾ ਵੀ ਰੱਖਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਖਿਆਲ ਬੇਟੀ ਤੋਂ ਫਿਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਦੋਨੋਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਵੱਡੇ ਹੋਏ, ਬੇਟੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ/ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀਆਂ ਪੁਜੀਸ਼ਨਾਂ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀਆਂ।
ਪਰ ਬੇਟਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾ ਕਰ ਪਾਇਆ, ਹੁਣ ਗੱਲ ਕੈਰੀਅਰ ਦੀ ਚੋਣ ਦੀ ਆ ਗਈ। ਬੇਟੀ ਨੇ ਬੀ.ਐੱਡ ਟੈਸਟ ਪਾਸ ਕੀਤਾ, ਪਰ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਬੀ.ਐੱਡ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਈ ਕਿ ਬੀ.ਐੱਡ ਉਪਰ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਖਰਚਾ ਫਾਲਤੂ ਹੈ, ਇਸ ਵਿਚ ਕੁਝ ਪੈਸਾ ਹੋਰ ਪਾ ਕੇ ਇਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਗਰ ਇਸ ਨੂੰ ਬੀ.ਐਡ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕਮਾਈ ਕਿਹੜਾ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਉਣੀ ਹੈ। ਪੁੱਤਰ ਉਪਰ ਪੈਸੇ ਲਗਾਵਾਗੇ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਕਿਤੇ ਨੀ ਜਾਂਦਾ। ਇਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਉਸ ਲੜਕੀ ਨੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੰਢਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਭਾਵੇਂ ਹਰ ਮੰਜਿਲ ਨੂੰ ‘ਸਰ’ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ (ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਸੀ), ਪਰ ਪਿਤਾ ਦੀ ਕਚਿਹਰੀ ਵਿਚ ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੇਸ ਹਾਰ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲਾਂ ਦੇ ਧੱਕੇ ਖਾਂਦੀ ਰਹੀ, ਪਰ ਕੀਤਾ ਵੀ ਕੀ ਜਾਵੇ? ਅਜਿਹੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਆਸ ਵੀ ਕੀ ਰੱਖੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਘਟਨਾ ਦੇ ਚਲਦੇ ਇਕ ਘਟਨਾ ਐਸੀ ਵਾਪਰੀ, ਇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਸਨ। ਬੇਟੇ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦਿਆ ਉਸ ਵੱਲ ਵਿਸੇਸ਼ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੈਰੀਅਰ ਵਿਚ ਕੁਝ ਚਮਕ ਨਾ ਦਿਖਾਈ, ਵਾਰ ਵਾਰ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗ੍ਰੇਡ ਨੂੰ ਉਚਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ, ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੈਨੇਡਾ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਅਜਮਾਉਣ ਲਈ, ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਪੈਸੇ ਖਰਚ ਕਰਕੇ ਲੜਕੇ ਨੇ ਕੈਰੀਅਰ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਪਿਤਾ ਦਾ ਮਨ ‘ਨੀਵਾ’ ਹੋਇਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਭਰਾ ਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭੈਣ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵੀ ਆਇਆ ਕਿ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਲੜਕੀ ਨੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇਕ ਕਰਕੇ ‘ਐਮ ਡੀ’ ਦਾ ਟੈਸਟ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕੀਤੀ। ਰੈਂਕ ਵੀ ਆ ਗਿਆ, ਪਰ ਪਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਦਾ ਇੰਨੇ ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਐਮ ਡੀ ਤੇ ਖਰਚ ਕਰਨੇ ਹਨ।
ਬੇਗਾਨਾ ਧਨ ਹੈ, ਫਾਇਦਾ ਵੀ ਕੀ ਹੈ? ਐਨੇ ਪੈਸੇ ਖਰਚ ਕਰਕੇ ਐਮ ਡੀ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਕਮਾਈ ਆਉਣ ਲੱਗਣੀ ਹੈ, ਇਸ ਨੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਚਲੀ ਜਾਣਾ, ਆਪਾ ਕਿਹੜਾ ਇਸ ਦੀ ਕਮਾਈ ਖਾਣੀ ਹੈ, ਬੱਸ ਐਸੇ ਕੋਝੇ ਵਿਚਾਰ ਨੇ ਲੜਕੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਐਮ.ਡੀ. ਕਰਨ ਤੋਂ ਵਾਂਝੀ ਰਹਿ ਗਈ ਤੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਲਿਪਟੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਕੀ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਕਾਬਿਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਲੋਨ, ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ, ਕੈਰੀਅਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਲਈ ਦੇਵੇ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਲੱਗਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੱਚੇ ਖੁਦ ਹੀ ਇਹ ਲੋਨ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦੇਣ। ਇਹ ਲੋਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੇ ਮਿਲੇ, ਲੋਨ ਲਈ ਪ੍ਰਾਪਟੀ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਨੰਬਰਾਂ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਪਾਈ ਜਾਵੇ। ਵੱਧ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਤੇ ਚੰਗੇ ਗ੍ਰੇਡ ਵਿਚ ਪਾਸ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਧ ਲੋਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ, ਆਪਣੇ ਕੈਰੀਅਰ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ।
ਅਗਰ ਬੇਟੀਆਂ ਕੁਝ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਸਮਝ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ.. ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਮੇਰੀ ਇਕ ਜਾਣਕਾਰ ਦੋਸਤ ਔਰਤ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਉਚ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਬੇਟਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਪੈਸੇ ਲਗਾਉਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਕਮਾਈ ਕਿਹੜਾ ਅਸੀਂ ਖਾਣੀ ਹੈ, ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਬੇਗਾਨੇ ਘਰ ਹੀ ਜਾਣੇ ਹਨ। ਆਪਾ ਨੂੰ ਕੀ ਮਿਲਣਾ? ਇਸ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਕੇ ਗਲੋਂ ਲਾਹ, ਆਪਾ ਨੂੰ ਕੀ ਮਿਲ ਜਾਊ? ਪਰ ਉਸ ਔਰਤ ਨੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਪੈਸਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਇਨਕਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਬੈਂਕਾਂ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਵਿਦੇਸ਼ ਭੇਜ ਹੀ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਗਿਆ, ਕਹਿੰਦਾ ਮੇਰੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਮਾਵਾਂ ਧੀਆਂ ਹੀ ਚਲੀਆ ਜਾਉ। ਮੇਰੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ, ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਇਥੋਂ ਹੀ ਲੈ ਜਾ………………..
ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਧੀਆਂ ਦੇ ਲਈ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਕਰਨ ਜਾਂ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਵੀ ਹਕੀਕਤ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਕੁਝ ਤੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਕੁਝ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦਾ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਮੈਡਲ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਜਿੱਤ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੋਢੇ ਥਪਥਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਲਈ ਸਟੇਜ਼ਾਂ ਉਪਰੋਂ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਲੈਕਚਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕੀ ਉਸ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਬੱਚੀ ਕਿਹੜੀ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੈ? ਜਦੋਂਕਿ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਬੱਚੀ ਨੇ ਵੀ ਕੁਝ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਜਿੱਤਾਂ ਹਾਂਸਲ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ। ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਰੋਸ਼ਨ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਬੇਟੀ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਸਕੂਲ/ਕਾਲਜ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਮੈਰਿਟ ਬੋਰਡਾਂ ਉਪਰ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵੱਧ ਨੰਬਰ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਪੈਫਲਿੱਟਾਂ ਉਪਰ ਛਪੀ ਹੈ। ਕੀ ਅਜਿਹੇ ਪਿਤਾ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਉਹ ਸਟੇਜ਼ਾਂ ਉਪਰੋਂ ਦੂਜੀਆਂ ਧੀਆਂ ਲਈ ਬਰਸਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ?
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਰਾਣੀ ਲਕਸ਼ਮੀ ਬਾਈ, ਮਾਈ ਭਾਗੋ, ਕਲਪਨਾ ਚਾਵਲਾ, ਸਾਨੀਆ ਮਿਰਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ… ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪੁੱਛਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ… ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲਾਡਲੀ ਕਿਹੜੀ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਹੈ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਲਾਡਲੀ ਨੇ ਕੀ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਉਸ ਦੀਆਂ ਕੀ ਉਪਲੱਭਦੀਆਂ ਹਨ? ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਉਸ ਨੂੰ…ਇਥੇ ਹਰੀਕਤ ਹੀ ਇਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਬਾਹਰ ਕੀਤੇ ਭਾਸ਼ਣ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਡਿਊਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਥੇ ਉਸ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਜਨਤਾ ਵਲੋਂ (ਸਮਾਜ ਵੱਲੋਂ) ਸਮਾਜ ਸੇਵੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਲੋਂ ਸਾਬਾਸ਼ ਮਿਲਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਘਰ ਕਿਹੜਾ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੀਲਡ ਦੇਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੀ ਆਸ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਐਸੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਲਈ ਦੋ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਰਦੇ… ਹੋਰ ਕੌਣ ਹੋਵੇਗਾ? ਐਸੀਆਂ ਬੱਚੀਆਂ ਦਾ ਜੋ ਆਪਣਾ ਪਿਤਾ ਦੇ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਵੀ ਵਾਂਝੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ, ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਬੇਟੀਆਂ ਕੋਲ ਇਕ ਪਿਤਾ ਦੀ ਯਾਦ ਹੀ ਤਾਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਲਈ ਉਹ ਰੋਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਣਾ, ਪਰ ਪਿਤਾ ਮੋਹ ਤੋਂ ਸਖਣੀਆਂ ਧੀਆਂ… ਕਿਸ ਦੀ ਆਸ ਤੱਕਣ?
ਲੇਖਿਕਾ : ਪਰਮਜੀਤ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ
ਮੋਬਾਈਲ: 98148-90905